Gisteren was het weer zover: de dag van de liefde, 14 februari. Sinds bijna drie jaar vier ik het pas echt, omdat ik al zolang een vriend heb. Maar vroeger was dat wel anders. Als deze 'speciale' dag naderde voelde ik me verlegen en niet begrepen. Gelukkig heb ik mijn mening nu wel bijgesteld.
Een paar jaar geleden toen ik op de middelbare school zat begon het. De onzekerheid of je wel een roos zou krijgen met een geheime liefde erop die zijn liefde aan jou zou verklaren. Maar ook de onzekerheid of je er wel bij zou horen. Naar mijn mening hoorde je er niet bij als je geen roos kreeg. Ik voelde me daar toen erg onzeker over, en wilde maar al te graag dat 14 februari gewoon werd overgeslagen. Na een paar jaar van dit soort momenten ging ik me tegen Valentijnsdag keren. Ik dacht: 'het is toch maar commerciële troep.' Niet aardig zou je denken, maar stiekem was ik erg jaloers dan andere meiden wel die aandacht kregen van jongens.
Ik kan me nog herinneren dat er tijdens het vak Geschiedenis een paar oudere meiden en jongens de klas binnen kwamen lopen om rozen uit te delen. Na een paar seconden galmden de eerst namen al door de klas. En natuurlijk waren dat de namen van de meest populaire jongens en meisjes. Ik verloor steeds meer de hoop om mijn naam te horen. En als de laatste roos wordt uitgedeeld voel je je toch erg rot. Een gevoel van 'er niet bij horen'. Al werd dat niet tegen me gezegd, zo voelde ik me wel.
Nu kan ik er gelukkig realistischer naar kijken. Ik weeg er niet meer zo zwaar aan om een groot cadeau van mijn vriend te krijgen voor Valentijnsdag. Tuurlijk, het is heel leuk om wat te krijgen, maar die dwang naar gewaardeerd en geaccepteerd worden zoals vroeger heb ik niet meer. En dat is goed ook, want Valentijnsdag komt toch één keer per jaar om de hoek kijken. Maar toch heeft Valentijnsdag nu wel een speciale betekenis gekregen. Het is leuk om één keer per jaar extra gewaardeerd te worden door je geliefde. Een lief berichtje of een mooie roos vind ik nu voldoende. De acceptatie en waardering krijg ik namelijk al drie jaar elke dag in een andere vorm. Niet door middel van een roos, maar door middel van de aandacht en liefde van mijn lieve vriend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten