De onzekerheid van Valentijnsdag

Gisteren was het weer zover: de dag van de liefde, 14 februari. Sinds bijna drie jaar vier ik het pas echt, omdat ik al zolang een vriend heb. Maar vroeger was dat wel anders. Als deze 'speciale' dag naderde voelde ik me verlegen en niet begrepen. Gelukkig heb ik mijn mening nu wel bijgesteld.

Jouw eigen personal space

Gisteren sta ik zoals elke maandag, dinsdag en woensdag in de metro op weg naar mijn werk. Beter gezegd, de Randstadrail. Het traject heet ook wel E Slinge, en rijdt van Den Haag Centraal naar Rotterdam Centraal. Ik stap op bij het Meijersplein, de plek waar mijn geliefde Fiat 500 staat. Maar het plein zou net zo goed anders kunnen heten, namelijk het Werkersplein, omdat veel werkende mensen van dit ideale plein afweten. Je parkeert er gratis en je bent zo in het centrum van Rotterdam. Nogal logisch dat ik met half werkend Nederland in de metro zit. Mensen die om negen uur arriveren en ook weer om kwart over vijf in de metro staan of zitten. Als sardines in een blik.

De drukte van een werkweek

Ik weet het. Ik blog sinds dat ik aan het werk ben eigenlijk helemaal niet. Ik heb het op de een of andere manier zo druk, dat ik er 's avonds niet meer aan toe kom, of het gewoon vergeet. Om het toch een beetje goed te maken wil ik je vertellen wat ik zoal meemaak in een week, en twee gebeurtenissen van twee weken geleden.

De volgende halte

Iedereen kent het wel. Wachten op de tram, bus, metro of trein. Een paar minuten zijn niet erg, maar als het langer gaat duren dan 15 minuten wordt het wel vervelend. Soms komt het voor dat op het moment dat je aankomt rennen, je net de metro mist. Maar het komt ook voor dat je hem nét haalt, voordat de deuren dichtvallen en nooit meer opengaan. Het klinkt gek, maar zo gaat het in het leven ook.

De pretsigaret van Bieber

Justin Bieber: een paar jaar geleden werd deze jonge knaap uit Canada nog afgedaan als een one-hit wonder, maar vandaag de dag is hij een gevestigd artiest. Baby, baby, baby kunnen we allemaal meezingen, maar baby, baby, baby geef deze jongen een break...

Snuffelstage: Cornerstone Vastgoed #1

Vandaag was het zover na maanden wachten en in spanning zitten. Mijn eerste werkdag voor het vastgoedbedrijfje Cornerstone waar mijn vader één van de oprichters is. Zoals jullie weten ben ik gestopt met mijn studie, en ga ik nu een halfjaar werken bij verschillende bedrijfjes. Deze eerste maand is het de beurt aan Cornerstone. Nadat mijn wekker vanochtend om 7.45 afging, was het wel weer even wennen. Mijn wekker was namelijk in geen ages meer zo vroeg afgegaan...

Iedereen is een beetje zoals Lotso

'Help me, help me!' schreeuwt een roze, zachte en oude beer vanuit het schroot naar Woody, één van de hoofdrolspelers van de Toy Story-franchise. Ze staan op het punt verpulverd te worden door een verpulveraar. De rest van de plastic poppen hangen al veilig aan een metaaldetector bovenaan het plafond, dat zo wordt gesorteerd door de fabriek. Alleen Lotso, de oude, roze beer zwemt hulpeloos tussen het vuile afval beneden hen. Ook al heeft Lotso verkeerde dingen gedaan, hij wordt toch gered door Woody en krijgt zo een tweede kans.